پی نوشتی بر « نقدی بر نظام علمی حاکم بر کشور (1)»
نکته ای که در این میان برایم جالب بود، نظرات متنوع پیرامون کار گروهی بود، افراد مختلفی نظرات متنوع و گاه متضادی با هم داشتند. عده ای نبود کارگروهی را اساسی ترین مشکل پیرامون فضای علمی کشور عنوان می کردند و با شور و حرارت خاصی از نظر خود دفاع می کردند و در مقابل عده ای کار گروهی را صرفا موضوعی تزئینی فرض کرده و قائل به فعالیت های انفرادی (حداقل در سطح دانشجویی) بودند.
گذشته از این موارد به نظر اینجانب، کارگروهی نوش دارویی نیست که با جا افتادن آن همه مشکلات یا حتی قسمت عمده ای از مشکلات نظام علمی کشور حل شود، بلکه کار گروهی از عوامل لازم و به اصطلاح بستر ساز برای حل این مشکلات است. اگر مطلب پیشین را به دقت مطالعه کرده باشید حتما خاطرتان هست که گفتیم عدم فعالیت شبکه ای یکی از مشکلات راهبردی حاکم بر نظام علمی کشور هست و عدم کار گروهی تنها یکی از عوامل موثر در بروز این نقصان هست.
گذشته از این موارد کار گروهی بایسته ها و ملزوماتی دارد که اگر رعایت نشود منجر به بروز نتایج معکوس می شود.
در پست های بعدی بیشتر به موضوع کار گروهی خواهم پرداخت.
منظورت از کار شبکه ای همون دنبال کردن نتایج تحقیقات موجود در تحقیقات خودممون و از صفر شروع نکردنه دیگه؟ به نظرم تا سیستم منترشیپ درست در دانشگاههای مانباشه درست نمیشه دامنه ی این منتر شیپ خیلی وسیعه و فقط کارای علمی رو شامل نمیشه و ابعاد اخلافی و تربیتی هم داره چیزی که الان خیلی بهش نیاز داریم