کمیته تحقیقات دانشجویی دانشگاه علوم پزشکی بقیه الله (عج)

به طور خلاصه، اولین ریشه های پدیداری EBM را باید از یونان باستان جستجو کرد. همچنین آزمایشات مداخلات بالینی برای یافتن سودمندترین ابداعات از زمان ابوعلی سینا و کتاب مشهور او یعنی «قانون در پزشکی» در قرن یازدهم وجود داشته است اما در هر صورت از قرن بیستم بود که EBM به شکل امروزی، همه سیاست های بهداشتی و مراقبتی را تحت تاثیر قرار داد.

البته برخی از نویسندگان نیز اعتقاد دارند که توجه به EBM پس از انقلاب فرانسه و تغییر و تحولات ایجاد شده پس از آن برای اولین بار مورد توجه قرار گرفت و برخی هم معتقدند که ریشه های EBM به طب باستانی چین باز می گردد.

در هر صورت پروفسور آرکی کاکرین اپیدمیولوژیست سرشناس اسکاتلندی در سال 1972 به وسیله کتابش با عنوان «Effectiveness and efficiency: random reflections of health services» و همچنین دفاعیات بعدی ایشان از آن، موجب افزایش پذیرش عمومی و پشتیبانی از EBM شد.تلاش های پروفسور کاکرین با تاسیس و نامگذاری مراکز تحقیقاتی با عنوان «مرکز تحقیقات پزشکی مبتنی بر شواهد» یا «مرکز کاکرین(Cochrane center)» و همچنین تاسیس سازمانی بین المللی با عنوان «ائتلاف کاکرین (Cochrane Collaboration)» رسمیت یافت. در ادامه متدولوژی معتبر و دقیقی توسط گروه تحقیقاتی دانشگاه «مک مستر» به سرپرستی دیوید ساکت و گوردون گایات برای یافتن «بهترین شاهد» سازماندهی شد.بعدها در سال 1990 اصطلاح «Evidence Base Medicine» برای اولین بار در مقاله ای نوشته دکتر گایات ابداع شده و به کار رفت.