سیزدهمین کنگره پژوهشی سالیانه دانشجویان علوم پزشکی کشور
امسال بچه های دانشگاه با دست پر شرکت کردند و با دست پر هم برگشتند! اما به نظر چند تا نکته قابل توجه وجود داره:
1- به نظرتون چرا اینقدر مقاله پذیرفته شده از دانشگاه میزبان زیاد بود و البته به همون نسبت تعداد مقاله برتر!
این در دوره های قبل هم مشهوده!
2- دانشگاه ما نسبت به دانشگاه های پر جمعیت مثل تهران، بهشتی، مشهد و شیراز آمار قابل قبولی داشت.
3- چرا عمده دانشجویان ما در پرزنت کردن مقاله در کنگره ها بیشتر از چاپ مقاله در مجلات رغبت و یا توانایی دارند؟
4- چرا بیشتر دانشجویان دانشگاه های دیگه با بچه های داور ما برای آموزش داوری مقالات همقدم میشدند تا بچه های دانشگاه خودمون؟
5- حضور بچه های داور از سایر دانشگاه ها پر رنگ تر از دانشگاه ما بود! مثلا فسا یا ...
6- سال آینده کنگره بین المللی است، از الان برنامه ریزی کنید!
7- یه نکته قابل توجه اینکه : دانشگاه ما از لحاظ امکانات پشتیبانی و نیروی انسانی برگزاری همایش در داخل دانشگاه تقریبا در رده آخر دانشگاه های کشور قرار داره!! پس بهتره انرژی مونو تو برگزاری کنگره ها خرج نکنیم و بجای اون بیایم و در کنگره های معتبر داخلی (چه دانشجویی و چه تخصصی دارای قسمت دانشجویی) سرمایه گزاری کنیم و حتی در برگزاری شریک بشیم.
در مورد سومین مطلبی که نوشتین دکتر باید بگم شاید 90 درصد مشکل بر می گرده به برنامه ریزی دانشگاه(جشنواره سالیانه) و عدم همکار اساتید با دانشجویان
در واقع متاسفانه به خاطر جشنواره کارهایی رو اساتید به دانشجویان می دن(البته این در مورد همه صدق نمی کنه) که آخرش به زور می شه یک چکیده نوشت و وقتی که جشنواره تموم می شه دیگه اساتید کار با دانشجو رو تموم شده فرض می کنن و هیچ تمایلی برا چاپ مقاله نشون نمی دن.در واقع این یک تجربه خیلی بده که به شخصه برا من اتفاق افتاده و اونهم نه یک بار بلکه سه بار!!!
در واقع اگه ما بتونیم تو نوشتن مقاله اونقد قوی بشیم که نیازی به اساتید نداشته باشیم مطمئن باشین که تعداد مقالات چاپ شده ما در سال بیشتر از تعداد چکیده هایی میشه که در کنگره ها پرزنت میشه.در واقع برای این کار باید واقعا برنامه ریزی کنیم و صددرصد به کمک افرادی مثل دکتر صبوری احتیاج داریم که در این کار ما رو همراهی کنن.