قسمت اول:
هُوِل و هُلت، مجله ی فیزیولوژی آمریکا (1918)
در مورد کشف هپارین بحث هایی وجود دارد که اکتشاف آن را به چه کسی باید نسبت داد. اما به طور معمول کشف هپارین را به یک دانشجوی پزشکی، به نام جی مک لین، که تحت نظر ویلیام هُوِل (فیزیولوژیست) کار می کرد، نسبت می دهند. هول و هلت نخستین افرادی بودند که نتایج کاری را منتشر کردند که ترکیب محلول در آبی را مشخص می کرد که آنها این ترکیب را هپارین نامیدند. (هپار یا کبد، بافتی که اولین بار این ماده از آن جدا شد) آن ها فعالیت خود را ادامه داند تا نشان دهند که هنگامی که هپارین به صورت داخل وریدی به سگ تزریق می شود زمان انعقاد خون افزایش می یابد. آن ها همچنین نشان دادند که عمل هپارین وابسته به دوز بوده و زمان انعقاد بعد از 3-4 ساعت بعد از تزریق به مقدار نرمال بر می گردد.
قسمت دوم:
بعد از یک دهه از تلاش ها، درسال 1940، کارل لینک و تیمش موفق شدند ترکیب موجود در شبدر های شیرین را که مسئول این تظاهر خون ریزی دهنده ی مربوط به یک بیماری در گاو بود را تغلیظ کنند. آن ها تکنیکی را توسعه دادند که می توانستند به طور موثری ماده کومارینی را که آن ها دیکومارول نامیدند به دست بیاورند. این کار تحت نظر موسسه پژوهشی کشاورزی ویسکانسین(Wisconsin Agricultural Research Foundation ) (WARF) انجام شد. با اضافه کردن arin به آخر کلمه ی سرنام این موسسه، نام دارویی که ما می شناسیم یعنی همان وارفارین، به دست می آید.
چقدر جذاب و زیبا خواهد بود دانستن تاریخ پزشکی....
منتظر خبر های خوب از طرف مرکز تحقیقات دانشجویی باشید
